Ons dorp wordt doorsneden door het
riviertje de Coney en het Canal de l'Est. Daar tussenin loopt het
jaagpad, waar in vroeger tijden de paarden liepen die de schepen
moesten trekken.
Het is een mooi stukje ongerepte
natuur, waar maar weinig mensen komen, en je kunt er prachtig
wandelen. Vanaf het pad kijk je op de helling en op de achterkant van
de huizen in het dorp.
Toen ik daar onlangs met een vriend een
wandeling maakte, zagen we in een tuin een paar schapen lopen.
We vonden het maar vreemd, want het was
een keurig onderhouden terrastuin met veel mooie sierplanten, en
schapen hebben over het algemeen de neiging om alles wat ze tegen
komen op te eten.
Omdat er een man in de tuin aan het
werk was, die er verder geen aandacht aan besteedde, gingen we er
maar van uit dat de beestjes daar hoorden.
Toen we na een lange wandeling
hetzelfde huis, maar nu over de weg wilden passeren, kwamen er net
drie schapen de tuin uit rennen, gevolgd door een vrouw die nogal een
paniekerige indruk maakte. We konden ons dat wel voorstellen, want
het was een gevaarlijke situatie. De weg heeft een flinke helling ter
plaatse en bovendien is er een onoverzichtelijke bocht, waar elk
ogenblik een auto uit te voorschijn kan komen.
We besloten dan ook meteen in te
grijpen en met gespreide armen op de beesten af te lopen.
Onze actie leek succes te hebben, maar
op het laatste moment wist een van hen toch nog om te keren en langs
ons te glippen. Met veel moeite wisten we via een omtrekkende
beweging het laatste schaap ook naar beneden te drijven.
Bij onze hele actie hadden we maar
weinig hulp van de vrouw, die kennelijk bij de dieren hoorde.
We hadden zelfs de indruk dat ze een
beetje tegenwerkte. Ze was al die tijd maar voor de ingang van de
tuin blijven staan. Gelukkig trokken de schapen zich daar weinig van
aan en drongen zich, nadat ze een tijdje heen en weer gerend hadden,
langs haar heen weer de tuin in. Gevolgd door de vrouw die zonder
verder iets te zeggen er met een kwaaie kop achter aan liep.
Dankbaarheid is ver te zoeken, zeiden we nog tegen elkaar.
Toen we nog even een praatje maakten
met de buren, want je wilt tenslotte wel een beetje waardering voor
je werk en zij hadden het hele gebeuren gade geslagen, werd duidelijk
waarom onze inzet niet met veel enthousiasme was begroet.
De schapen waren ontsnapt uit een hoger
aan de weg gelegen weiland. Ze waren de tuin binnen geglipt waar ze
nu al een paar dagen rond liepen en inmiddels de nodige schade hadden
aangericht.
Net voor wij aan kwamen, was het
eindelijk gelukt ze de weg weer op te drijven.
Een volgende keer toch eerst maar even
vragen, in welke richting onze hulp ingezet moet worden.
