ZONNEN IN FEBRUARI

Hoewel het weer hier over het algemeen nét iets beter is dan in Nederland, zijn de lange wintermaanden toch vaak wat moeilijker dóór te komen. Om het een beetje leuk voor mezelf te maken, verzin ik dan wel eens iets. Toen het laatst hier dan ook een prachtige dag was, en ik op het weerbericht hoorde dat het in Nederland regende en stormde, dacht ik dat het misschien leuk zou zijn een foto van mezelf in zwembroek in de tuin naar het thuisfront te sturen.
’s Nachts had het nog flink gevroren; er lag nog wat sneeuw op de heuvels aan de overkant, maar ’s middags begon zelfs in februari het zonnetje al aardig warm worden.
Zo’n actie vereist natuurlijk wel enige voorbereiding. De tuinstoelen en parasol zijn opgeborgen.
Dus moesten die eerst van zolder worden gehaald, want het zou er allemaal wel een beetje relaxed uit moeten zien. Daarna op zoek naar een zwembroek; waar zou dat ding nou toch gebleven zijn?
Ik had hem in jaren niet aan gehad. Na lang zoeken vond ik hem onder in een kist met zomerkleren.
Omdat de tuin ’s winters nogal kaal is, valt het natuurlijk al gauw op als iemand in dit jaargetijde in zwembroek rondloopt. Ik wilde tot elke prijs voorkomen dat een van de buren of een toevallige voorbijganger me zo zou zien.
Je hebt toch al gauw een naam als buitenlander. Door een beetje beschut plekje achter de tuintafel in te richten, wist ik me zoveel mogelijk aan nieuwsgierige blikken te onttrekken. Wat niet wegnam, dat een toevallige passant of iemand aan de overkant van de straat, die toevallig uit het raam keek, me zou kunnen zien.
Om die reden besloot ik een tijdstip te kiezen dat iedereen zo’n beetje aan tafel zat. Zo rond half een leek me daarvoor een geschikte tijd.
Na een beetje geoefend te hebben op een geschikte pose kon de foto gemaakt worden. De kamera werd op een statief gezet en met de zelfontspanner werden een aantal foto’s gemaakt.
Een bijkomend probleem was, dat dicht bij het huis weliswaar een redelijke temperatuur heerste, maar daar waar ik mijn kamera had opgesteld toch een behoorlijk koude wind waaide.
Telkens als ik naar de kamera sloop om de sluiter in te drukken, deed ik daarom even een jas aan, keek ik om me heen of niemand me kon zien, en rende dan weer gauw terug naar de tuinstoel, trok snel mijn jas uit, om vervolgens een houding aan te nemen alsof ik heerlijk ontspannen in het zonnetje zat.
Toen naar mijn idee een en ander er wel goed opstond gauw naar binnen en mijn kleren weer aangetrokken.
Zelf kan ik me in zo’n geval dan al helemaal verkneukelen over de reacties die gaan komen.
Temeer omdat de mensen die mij kennen wel weten, dat ik midden in de zomer bij een temperatuur van 30 graden nog niet in een zwembroek te krijgen ben.
In zo’n situatie ontwikkelt zich bij mij het wonderlijke idee, dat iedereen achter de computer zit te wachten tot er een leuke e-mail van mij komt en daar vervolgens meteen op reageert.
Toen ik de foto dan ook per e-mail had verzonden en na een paar uur nog geen enkele reactie had ontvangen, was ik behoorlijk teleurgesteld. Na een paar dagen ben ik hier en daar maar eens voorzichtig gaan informeren.
Ja, ze hadden hem ontvangen. Leuk hoor…...
Tja, de wintermaanden zijn lang, en je kunt je dan wel eens een beetje alleen voelen. Maar voor de rest gaat alles goed.

 

Geen opmerkingen: