In een restaurant hier in de buurt, kwamen we een echtpaar tegen. We maakten een praatje, en binnen de kortste keren, waren we in een geanimeerd gesprek verwikkeld.
We wisten al snel, waar ze vandaan kwamen, waar ze vakantie hielden, en in wat voor auto ze reden.
Al gauw kwam het gesprek op de thuissituatie. Ze bleken twee kinderen te hebben, die nu bij opa en oma logeerden, een jongen en een meisje. Ze heetten Dolf en Mieke, en ze waren er erg dol op. Dat kon je wel merken, want ze raakten er niet over uitgepraat, Ze waren zo lief, en ze konden zo leuk met elkaar spelen, en ze aten altijd hun bordje leeg. Kortom het waren ideale kinderen.
Nou ben ik altijd wat argwanend als mensen het over hun ideale gezinnetje hebben. Als je wat langer door praat, blijkt er toch vaak van alles mis te zijn. Dat bleek ook nu het geval.
Het meisje, zo vertelden ze, ging namelijk bij voorkeur bij vreemde mannen op schoot zitten. Toen ik vroeg hoe oud ze was bleek ze al 15 te zijn. Volgens mij een onwenselijke en zorgwekkende situatie, maar de ouders schenen het allemaal de normaalste zaak van de wereld te vinden. Toen ze ook nog vertelden, dat Dolf als er bezoek was altijd op de kast ging zitten, en de kinderen als ze hun behoefte moesten doen, naar buiten werden gestuurd, begrepen we, dat we zo snel mogelijk bureau jeugdzorg moesten bellen. Maar tegelijkertijd, begon er bij mij langzaam een lichtje te branden.
Wat was namelijk het geval, we hadden het al die tijd helemaal niet over kinderen, maar over twee katten gehad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten