DE VISSER

Vanmorgen was ik aan het werk in de tuin. Zoals gewoonlijk was het rustig in het dorp. De enige afleiding bood een visser, die aan de overkant van het Canal de l’Est zijn hengels had uitgelegd. Hij was uitstekend toegerust, want hij zat daar te midden van drie hengels, een leefnet en een paar koffers met onduidelijke toebehoren. Ook aan zijn kleding kon je zien, dat vissen voor deze man meer was dan een hobby. Hij droeg laarzen, een camouflage pak en hij had een grote paraplu bij zich, die zowel als bescherming tegen regen, als tegen de felle zon kon dienen. Kortom, hij was op alles voorbereid.

Desondanks, had hij tot nu toe niet veel succes gehad. Ik had hem regelmatig gade geslagen, maar volgens mij had hij in een paar uur tijd, nog geen visje gevangen. Hoewel ik helemaal niets met vissen heb, ben ik toch wel geïnteresseerd in de beweegredenen van mensen, die zich zo vol passie aan deze "sport" over kunnen geven. Omdat ik wat uit wilde rusten van het  werk in de tuin, en misschien ook wel, omdat ik, net als de visser, een reden moest hebben om zomaar wat te gaan zitten, besloot ik de man met zijn hengels wat beter te observeren.

Vanaf dat moment leek het, of er zich een film voor mijn ogen af speelde. Een "stomme" film uiteraard, want door de afstand kon ik niet horen wat er gezegd werd. Van rechts kwamen twee oudere dames. Ze liepen stijf gearmd en werden vergezeld door zo'n klein Fifi hondje. Je kent het wel, zo'n beestje dat een strikje in zijn haar heeft, omdat het anders steeds voor zijn ogen hangt. Ze waren duidelijk geïnteresseerd in de visser en wat hij allemaal uitgestald had, maar bleven op eerbiedige afstand staan, omdat ze intuïtief wel aan voelden, dat het hier om een serieuze zaak ging, waar ze niet bij wilden storen. De visser daarentegen, was blij met de afleiding  Hij haalde diverse attributen uit zijn koffer tevoorschijn en begon omstandig uit te leggen, waar ze allemaal voor dienden. De dames kwamen steeds dichterbij en werden zo in beslag genomen door de uitleg, dat ze niet in de gaten hadden dat het hondje, dat zich iets anders van de wandeling had voorgesteld, zijn lange lijn steeds verder om de benen van de dames wikkelde. Op die manier werden ze niet alleen geboeid door het verhaal van de visser, maar ook nog eens letterlijk, door hun eigen hondje.

Toen stopte er een auto. Er stapte een echtpaar uit. Ze hadden geen enkele belangstelling voor de visser, maar liepen rechtstreeks op het hondje en de vrouwen af. De twee vrouwen realiseerden zich op dat moment, dat ze door de lijn van de hond wel erg in hun bewegingsvrijheid beperkt werden en wisten zich met veel moeite en hulp van de nieuw aangekomenen te bevrijden, waarna ze samen met het echtpaar hun wandeling vervolgden.

Toen ze nog maar enkele meters van de plek verwijderd waren, ving de visser een vis. Geen grote, maar toch….

Hij keek nog even spijtig naar het verdwijnende groepje mensen, maar die hadden alleen maar aandacht voor elkaar en voor het hondje.

Nadat ik weer aan het werk was gegaan, en even later opkeek, was de visser verdwenen……