Vanmorgen
was ik aan het werk in de tuin. Zoals gewoonlijk was het rustig in het dorp. De
enige afleiding bood een visser, die aan de overkant van het Canal de l’Est
zijn hengels had uitgelegd. Hij was uitstekend toegerust, want hij zat daar te
midden van drie hengels, een leefnet en een paar koffers met onduidelijke
toebehoren. Ook aan zijn kleding kon je zien, dat vissen voor deze man meer was
dan een hobby. Hij droeg laarzen, een camouflage pak en hij had een grote
paraplu bij zich, die zowel als bescherming tegen regen, als tegen de felle zon
kon dienen. Kortom, hij was op alles voorbereid.
Desondanks,
had hij tot nu toe niet veel succes gehad. Ik had hem regelmatig gade geslagen,
maar volgens mij had hij in een paar uur tijd, nog geen visje gevangen. Hoewel
ik helemaal niets met vissen heb, ben ik toch wel geïnteresseerd in de
beweegredenen van mensen, die zich zo vol passie aan deze "sport"
over kunnen geven. Omdat ik wat uit wilde rusten van het werk in de tuin, en misschien ook wel, omdat
ik, net als de visser, een reden moest hebben om zomaar wat te gaan zitten,
besloot ik de man met zijn hengels wat beter te observeren.
Vanaf dat
moment leek het, of er zich een film voor mijn ogen af speelde. Een
"stomme" film uiteraard, want door de afstand kon ik niet horen wat
er gezegd werd. Van rechts kwamen twee oudere dames. Ze liepen stijf gearmd en
werden vergezeld door zo'n klein Fifi hondje. Je kent het wel, zo'n beestje dat
een strikje in zijn haar heeft, omdat het anders steeds voor zijn ogen hangt.
Ze waren duidelijk geïnteresseerd in de visser en wat hij allemaal uitgestald
had, maar bleven op eerbiedige afstand staan, omdat ze intuïtief wel aan
voelden, dat het hier om een serieuze zaak ging, waar ze niet bij wilden
storen. De visser daarentegen, was blij met de afleiding Hij haalde diverse attributen uit zijn koffer
tevoorschijn en begon omstandig uit te leggen, waar ze allemaal voor dienden.
De dames kwamen steeds dichterbij en werden zo in beslag genomen door de
uitleg, dat ze niet in de gaten hadden dat het hondje, dat zich iets anders van
de wandeling had voorgesteld, zijn lange lijn steeds verder om de benen van de
dames wikkelde. Op die manier werden ze niet alleen geboeid door het verhaal
van de visser, maar ook nog eens letterlijk, door hun eigen hondje.
Toen
stopte er een auto. Er stapte een echtpaar uit. Ze hadden geen enkele
belangstelling voor de visser, maar liepen rechtstreeks op het hondje en de
vrouwen af. De twee vrouwen realiseerden zich op dat moment, dat ze door de
lijn van de hond wel erg in hun bewegingsvrijheid beperkt werden en wisten zich
met veel moeite en hulp van de nieuw aangekomenen te bevrijden, waarna ze samen
met het echtpaar hun wandeling vervolgden.
Toen ze
nog maar enkele meters van de plek verwijderd waren, ving de visser een vis.
Geen grote, maar toch….
Hij keek
nog even om naar het verdwijnende groepje mensen, maar die hadden alleen maar
aandacht voor elkaar en voor het hondje.
Nadat ik
weer aan het werk was gegaan, en even later opkeek, was de visser verdwenen……
Geen opmerkingen:
Een reactie posten