SAAI

                                                      
Als ik 's morgens in het dorp mijn dagelijkse broodje ga halen, ontmoet ik altijd wel iemand, waar ik even een praatje mee maak.

Soms kom ik meerdere bekenden tegen, en dan kan een boodschap die normaal gesproken een kwartier in beslag neemt, wel eens een uur of langer gaan duren.
Als ik dan thuis kom heb ik soms Frans, Engels, Nederlands en een enkele keer Duits gesproken. Want in ons dorp, wonen mensen van verschillende nationaliteiten. Nou wil ik niet de indruk wekken, dat ik al die talen zo perfect beheers, maar het gaat meestal over eenvoudige onderwerpen, zoals het weer, het hout voor de kachel en de kleine roddels uit het dorp, en in die gevallen, kan ik me meestal wel aardig redden.
Een enkele keer ben ik zelfs nog langer onderweg.
Zo wandelde ik laatst over de Rue du Canal, toen ik uit een van de huizen daar een mevrouw uit het raam zag klimmen. Ze zat op de vensterbank en probeerde met een voet op de rugleuning van een bankje te gaan staan dat voor haar huis stond, om op die manier, uiteindelijk, via de bank op de straat terecht te komen. Omdat ze niet goed kon zien, waar ze haar voet neer zette en de rugleuning nogal smal was, en de betreffende vrouw al wat ouder, was ik bang dat ze zou komen te vallen en bood ik haar mijn hulp aan.
Nadat ik haar min of meer van het vensterbank had getild, wat gelukkig niet al te veel problemen op leverde, omdat het maar een heel mager vrouwtje betrof, was ik toch wel nieuwsgierig geworden, waarom ze op deze ongebruikelijke manier haar huis wilde verlaten.
Zoals jullie misschien wel weten, verstoppen  Fransen zich 's avonds en 's nachts graag achter luiken. Dat geeft ze een veilig gevoel. Vaak zit er ook nog een rolluik voor de voordeur en de nieuwste trend is momenteel om die elektrisch bedienbaar te maken. Maar ja, wat te doen, als plotseling de stroom uit valt, wat hier toch wel regelmatig voor komt, dan zit er niets anders op, dan je huis via het raam te verlaten.
Het begrip veiligheid krijgt in zo'n geval toch een heel andere dimensie.
Toen ik na deze reddingsactie mijn weg vervolgde en even verderop mijn avontuur aan een kennis vertelde, werd ik alweer geroepen voor een volgend noodgeval. Het was een vrouw die een naburig huis bewoonde. Ik kende haar wel, want ik maakte af en toe een praatje met haar.
Ze drong aan, dat ik snel moest komen, en toen ik bij haar de keuken binnen stapte trof ik een wonderlijk tafereel aan. Er lag een man languit in de keuken die kennelijk niet goed geworden was.
Met zijn hoofd was hij in een breimandje terecht gekomen en aan weerszijden van zijn hoofd stak een breipen omhoog, zodat het leek of een buitenaards wezen op aarde was neergedaald en via deze antenne contact met de ruimte moest onderhouden. De gelaatskleur van de man was op dat moment grijs groen, wat die indruk nog versterkte.
Toen ik bij hem neer knielde en een beetje tegen hem praatte, gingen zijn ogen open en begon hij langzaam bij te komen. Na hem op een stoel geholpen te hebben, vroeg ik of het niet verstandig was om een dokter te bellen, maar daar wilde hij niets van weten. Het stelde allemaal niets voor en hij had iets dergelijks al eerder gehad. Na het drinken van een borrel zou hij weer helemaal de oude zijn! Dus dat hebben we maar gedaan. En het is nog een gezellig uurtje geworden.
Toen ik naar huis liep, had ik twee borrels op, maar van ontbijten was het nog steeds niet gekomen.  Gelukkig luidde de klok alweer twaalf uur, dus tijd voor het middageten. De tijd vliegt. Sommige mensen denken wel eens, dat het hier saai is. Hoe bedoel je saai?