HELEND BREKEN

 

Als kind ben ik nooit mishandeld, heb ik geen ernstige ziekte gehad of een trauma aan een ernstig ongeluk overgehouden. Ook had ik, voor zover ik weet, geen stofje te veel of te weinig in mijn hersens. Mijn ouders zijn zelfs niet eens gescheiden.

Mijn hele leven heb ik leuk werk gehad, aardige kinderen, een lieve vriendin, en nu een leuk huis in Frankrijk. Je zou denken: alle ingrediënten zijn aanwezig om tevreden en gelukkig te zijn. Maar toch knaagt er iets van binnen. En sinds kort ben ik er achter gekomen, wat er bij mij ontbreekt.
Het zal jullie misschien raar in de oren klinken, maar mijn probleem is, dat ik geen probleem heb. Bijna iedereen die ik tegen kom, heeft wel een goede reden om ongelukkig te zijn.
Relatieproblemen, aandelen die kelderen, ruzie in de familie, een lekkend dak, optrekkend vocht in de kelder, een hond met ontstoken anaalklieren of een kamerplant met een vervelende schimmel.
Als je dat allemaal moet missen, ga je al gauw een grote leegte voelen, die bij mij dusdanig ernstige vormen begon aan te nemen, dat ik op zoek ben gegaan naar hulp.  

Toen ik eens op het internet ging kijken en een paar websites bezocht, bestemd voor Nederlanders in Frankrijk, viel het me op hoeveel mogelijkheden er op dat gebied wel zijn.

Transcendente dieptemeditatie, Werken met Elementswezens en landschapsgenezing, Positief denken, Werken met kosmische klanken en ritmen, Met klei de diepte in. Je kunt het zo gek niet bedenken of het is hier allemaal voorhanden.
Je zou haast denken, dat Nederland er heel anders uit zou zien als deze mensen hun heilzaam werk in eigen land zouden verrichten. Maar ja, Nederland is altijd al een land van missionarissen geweest en we willen onze blijde boodschap graag tot ver over de grenzen uitdragen.
Na alle mogelijkheden grondig bestudeerd te hebben, ben ik tot de conclusie gekomen, dat er toch echt niets voor me bij zat. Inmiddels waren de frustraties over mijn ongelukkige leven zo hoog op gelopen, dat ik uit pure nijd een paar borden heb stuk gegooid.
Tijdens het bestuderen van een aantal therapieën was ik er wel achter gekomen, dat het aanpakken van andermans problemen een uitstekend middel is om je eigen problemen op te lossen en het stuk gooien van de borden heeft me een dusdanig bevrijdend gevoel gegeven, dat ik het als mijn plicht ervoer, mijn nieuwe verworvenheden in dienst van de mensheid te stellen.

 Het is allemaal nog in een voorbereidend stadium, maar binnenkort hoop ik de workshop “Helend Breken” te starten. Het programma gaat er ongeveer als volgt uit zien. (suggesties zijn altijd welkom).

 

Dag 1

Ontvangst en kennismaking. Tijdens gesprekken leren we elkaar en elkaars problemen kennen en herkennen en kunnen elkaar daardoor bij de eigenlijke sessie tot steun zijn.

 

Dag 2

Uit de grote hoeveelheid voorradig porselein en aardewerk wordt door iedere deelnemer een keuze gemaakt uit voorwerpen en kleuren waarvan zij zich herinneren dat die in hun leven op de een of andere manier een negatieve invloed hebben gehad.

De door ieder uitgekozen voorwerpen worden onder luid geschreeuw, onder aanmoediging van de groep stuk gegooid.

 

Dag 3

Uit de scherven gaan wij vervolgens een mozaïek kunstwerk opbouwen in een door ons zelf gekozen vorm en kleur. De scherven staan synoniem voor de dingen die fout gegaan zijn in ons leven.

Op deze manier kunnen we de scherven (zaken die fout gegaan zijn, maar waarvan we wel geleerd hebben) gebruiken om een kunstwerk (een nieuw leven) op te bouwen.

 

De kosten voor deze 3 daagse workshop zijn 1313,13 euro

Zeer tegen mijn zin, moet ik de prijs hoog houden, omdat gebleken is, dat de hoogte daarvan mede bepalend is voor het succes en de uiteindelijke werking van de workshop.

Uit de samenstelling van het bedrag zal moeten blijken, dat hieraan een zorgvuldige kosten-baten analyse ten grondslag ligt.

 

P.S. Na het schrijven van dit stukje voel ik me alweer een stuk beter. Misschien zie ik toch maar van die hele workshop af, hoewel de te verwachten inkomsten natuurlijk wel erg aantrekkelijk blijven.

LIFTERS

Hoe ik het voor elkaar krijg weet ik niet, maar als ik naar Frankrijk rijd (en terug) is het bij aankomst altijd een grote puinhoop in mijn auto.

Ik begin altijd heel netjes. Om met een opgeruimd gevoel te vertrekken wil ik vóór die tijd de auto zelfs wel eens stofzuigen. De banden zijn op spanning, het oliepeil is gecontroleerd, de tassen worden keurig netjes achter in de auto gezet, en de reis kan beginnen.
Na een paar kilometer begint de twijfel toe te slaan. Heb ik mijn paspoort eigenlijk wel bij me? Waar heb ik mijn portefeuille gelaten? Ik zal de huissleutel toch niet vergeten zijn. Stel je toch voor, dat je na 700 km. gereden te hebben het huis niet in kan. Eigenlijk heb ik wel trek in een broodje.
Met één hand trek ik dan tassen naar voren en begin daarin te rommelen tot ik gevonden heb wat ik zoek. Even heb ik dan rust tot me weer iets te binnen schiet dat ik vergeten zou kunnen zijn.
Op die manier is de chaos binnen de kortste keren compleet.
Als ik dan onderweg ook nog wat boodschappen ga doen bij de Super Marché en die bovenop de ontstane chaos deponeer, omdat ik er nu toch bijna ben, kun je je voorstellen hoe ik de laatste kilometers afleg.
Toen ik dan ook op een uitzonderlijk hete dag op deze manier door Bains les Bains -het laatste dorp voor mijn bestemming- reed en er drie jongens van een jaar of vijftien op de stoep zaten, waarvan er één te kennen gaf dat hij wilde liften, had ik in eerste instantie weinig zin om hem mee te nemen.
Aan de andere kant vond ik het ook wel zielig om hem te laten staan. In Bains les Bains is een school en voor het vervoer zijn de kinderen afhankelijk van de schoolbus. Waarschijnlijk had hij die gemist, of had hij met zijn vrienden eerst nog iets anders gedaan. Openbaar vervoer is er verder niet en om zo'n jongen in die bloedhitte nou vijf kilometer te laten lopen… De stoel naast me kon ik best nog wel even vrij maken.
Nadat ik gestopt was, bleek dat ze alle drie graag mee wilden. Toen ik zei dat dát echt niet ging en op de achterbank wees die helemaal volgepakt lag, zeiden ze dat dit geen enkel bezwaar was. Ik moest me vooral geen zorgen maken; ze zouden me wel even helpen met opruimen.
Na een hoop duwen, trekken en persen had ik drie jongens met hun rugtassen met schoolboeken in mijn auto. Dit had ik nooit voor mogelijk gehouden en volgens mij zat ik heel dicht bij een record in het Guiness Book of Records.
Vóór ik kon vragen waar ze eigenlijk precies naar toe moesten, begonnen ze een geanimeerd gesprek. Ze wilden weten waar ik vandaan kwam en hoe ik zo in Frankrijk terecht was gekomen.
Na nog geen twee honderd meter gereden te hebben vroeg één van de jongens of ik even wilde stoppen.
Toen ik dat deed, klommen ze allemaal uit de auto. Zeiden dat ze op de plaats van bestemming waren aangekomen. Bedankten me hartelijk voor de lift; hieven een gezamenlijk “Vive la Hollande” aan en zwaaiden me vrolijk na.
Het is natuurlijk nooit leuk om in de maling genomen te worden. 's Nachts bedacht ik, dat ik ze mee had moeten nemen naar Fontenoy en ze het hele eind terug had moeten laten lopen.
Maar aan de andere kant waren het wel grappige en originele jongens, bovendien hebben ze me weer een verhaal bezorgd.
Wat wil je eigenlijk nog meer...........

AZNAVOUR

We wisten eigenlijk niet zo goed, wat we er van konden verwachten. Je gaat natuurlijk wel naar een concert van een man van bijna 90.
Het begon allemaal wat ongemakkelijk. Tijdens het eerste nummer bleek al gauw, dat zijn oortje niet werkte, zodat hij zichzelf niet kon horen. Ook de autocue bleek niet te werken, wat, zoals hij zelf zei, heel lastig was. Vooral als je in vijf verschillende talen zingt, wil je af en toe nog wel eens je tekst op een scherm kunnen zien.

In zo’n situatie herken je de ware artiest. Aznavour ving het allemaal geweldig op. Terwijl een technicus een nieuw oortje aanbracht, waarvan de draden onder zijn colbert door moesten worden geleid, maakte hij schokkende bewegingen, alsof  hij een robot was die via een draad bestuurd werd. De verkoudheid die hem parten speelde, deed hij af met de opmerking, dat hij voor het zelfde geld makkelijk dood had kunnen zijn.
Nadat alle tegenslagen overwonnen waren, bleek waar deze kleine, grote man nog toe in staat was. Natuurlijk klonk zijn stem niet meer als dertig of veertig jaar geleden. Soms moest hij een nummer in een lagere toonsoort zingen. Zoals hij zelf zei, kon niemand hem dat kwalijk nemen, want hij had tenslotte de liedjes zelf geschreven. Maar wat een passie, wat een kracht en wat een prachtige teksten.
Hier stond niet alleen een groot zanger/entertainer, die al vanaf zijn 9^e op de planken staat en in zijn leven ruim 1200 liedjes heeft geschreven, maar ook een stuk geschiedenis; iemand die opgetreden heeft met de grootste zangers en zangeressen van Frankrijk. Edith Piaf, Yves Montand, Frank Sinatra en vele anderen zongen zijn liedjes.
Hij heeft de tijd nog mee gemaakt, dat artiesten met elkaar in onverwarmde kamertjes leefden; dat er ondanks alle ellende nog vertrouwen in de toekomst was en ze elkaar troffen rond de kachel in een kroeg met een fles goedkope wijn.
Als hij La Bohème begint te zingen, kan ik het niet meer droog houden. Je weet soms niet, waar emoties plotseling vandaan komen. Zou het soms zijn omdat een man van bijna negentig met zoveel passie zijn liederen vertolkt en een zaal vol mensen, waaronder ook veel jongeren, weet te ontroeren.
Is het misschien heimwee naar een tijd van onvoorwaardelijke vriendschappen, of heeft het te maken met de tekst van het lied. die refereert aan een tijd dat mensen nog solidair waren; het leven vierden en bereid waren hun armoede te delen in de overtuiging dat het allemaal beter zou worden, en dat er nog geen minister-president was, die ons vertelde dat we een beetje risico moeten nemen en nu maar een huis of een nieuwe auto moeten aanschaffen en dat het dan allemaal wel goed zal komen.
Het zal wel van alles een beetje zijn………...